12 augustus 2024 ZOEA GEIT DET deel 3
Het is hoog zomer. Om preciezer te zijn: we zitten midden in de hondsdagen. Die staan erom bekend - zie de uitdrukking: Beginnen de hondsdagen heet, dan kost ons dat veel zweet - dat het dan vaak warm en zwoel weer is. In Midden-Limburg noemen we dat mottig. Hoogzomer dus nu, maar de ventilator blaast ons fris. We houden het hoofd koel, want vandaag vindt, in de aanloop naar het 35-jarig jubileum van ons koor ANIMATO, ons derde interview plaats met twee koorleden.
Dit keer spreken we Ans Lutters en Annemie Smeets. Het thema van het gesprek is Lief en Leed.
De twee sopranen zijn al heel lang lid: Annemie (63) meldde zich in 1996 bij Animato toen zij als lid van Melodia uit Roggel, Animato bij een gezamenlijk optreden Bohemian Rhapsody van Queen hoorde zingen. Ze dacht meteen ‘bij een koor dat dit lied zingt, daar wil ik bij zijn!’ Ans (73) werd een jaar later lid, toen ze in Horn was komen wonen. Ze dacht er mensen te leren kennen in haar nieuwe woonomgeving. Dat lukte en ook het samen zingen beviel haar uitstekend, dat blijkt wel uit 27 jaar lidmaatschap.
Ans is geboren in Swalmen en daarna heel vaak verhuisd naar allerlei plaatsen in Midden-Limburg. Ze voelt zich nu het meest thuis in Heel, waar ze al jaren als single woont, sinds enige tijd in een fijne seniorenwoning. Haar hobby’s zijn kunstschilderen en daarbij voortdurend met kunst in de weer zijn zoals kunstmarkten en musea bezoeken. Ze gaat graag in eigen land op vakantie, vaak naar Zeeland, maar ook naar Terschelling, streken die heel anders zijn dan ons eigen Limburg. Voor de afwisseling is dat heel fijn. Ans was werkzaam in de gehandicaptenzorg als groepsleidster en activiteitenbegeleidster, maar ze begeleidde ook vaak gezinnen met kinderen, en jongvolwassenen met een verstandelijke beperking.
Annemie is in Schinnen geboren. Ze kwam voor de liefde naar Roggel, waar ze met haar gezin met drie kinderen 21 jaar gewoond heeft. Nu woont ze alweer 15 jaar in Horn, met Hub. Samen leiden ze sinds 2013 de Biezaak, die wijd en zijd bekend staat als een supergezellige boerderijwinkel waar altijd wel iets bijzonders te doen is.
Ze heeft altijd gezongen, in Schinnen al bij koortjes en groepen, en later in Roggel bij Melodia. Zingen is met recht haar lust en haar leven, maar zingen niet alleen.
Beroepsmatig heeft ze zich, na haar studie Jeugdgezondheidszorg, altijd met hart en ziel ingezet voor (jonge) mensen met een rugzak. Dit o.a. bij de Mutsaertstichting, De Wietel in Panningen en bij Auxiliatrix/De Witte Steen in Venlo, waar ze 12 jaar toneel- en dramales gaf aan cliënten met een niet-aangeboren hersenafwijking. In 2001 richtte Annemie samen met Tjeu Geelen de bekende, succesvolle zanggroep Toesjee op. Ook Hub is er lid van.
Wat de beide vrouwen gemeen hebben, is hun aandacht en zorg voor mensen, die door ziekte of andere oorzaken tijdelijk of blijvend moeilijk in het leven staan. Zo heeft Ans maar liefst 25 jaar lang in het koor de taak ‘Lief en leed’ vervuld om namens het koor aandacht te geven aan leden, die door leed getroffen werden of juist hun geluk vierden. Zij stuurde kaartjes, pleegde telefoontjes of bracht ook huisbezoekjes. Bij langdurige ziekten of hevig verdriet zocht ze de mensen vaker op. Vaak waren dit soort contacten heel fijn, maar af en toe was het ook heftig. Ans ondervond altijd veel waardering voor dit werk. Het gaf haar veel voldoening: dit was haar bijdrage aan het koor en ze kon zelf invullen hoe ze haar taak uitvoerde. Toen ze zelf getroffen werd door verlies en verdriet, ondervond ze ook zelf veel steun vanuit Animato.
Annemie was -en is- ook altijd begaan met anderen. Ze zoekt voortdurend naar verbinding tussen mensen; die is steeds haar voornaamste drijfveer bij alles wat ze onderneemt en bij alle contacten die ze legt, in haar werk, in haar zingen met Animato en Toesjee, en in haar Biezaak. Die ‘drive’ levert ook hechte vriendschappen op, zoals met Agnes, niet lang nadat Annemie bij Animato was gekomen.Toen Agnes ziek werd en uiteindelijk overleed, was haar verdriet dan ook heel intens: lief en leed liggen soms in elkaars verlengde, ze horen bij elkaar.
Hoe gaat Animato om met Lief en Leed in de vereniging, vroegen we dan ook aan Ans en Annemie. Onlangs nog overleed er een koorlid. We zijn daar met z’n allen heel goed mee omgegaan, vinden we alle vier. Bij de uitvaart bracht het koor zingend een laatste groet.
Over het algemeen is er een grote betrokkenheid tussen de leden onderling, vinden Annemie en Ans. Animato voelt wel als een soort familie, zegt Annemie.
En als er wat te vieren valt in ons ledenbestand, dan doen we allemaal enthousiast mee. We hebben er zelfs een eigen felicitatie-lied voor. Als dat voor je wordt gezongen, voel je je echt jarig!
Kunnen jullie wat hoogtepunten noemen die jullie met Animato meemaakten?
Phoe, dat zijn er veel, in al die jaren, reageren ze allebei spontaan.
Ze zijn het eens over de succesvolle viering van het 2e lustrum, over het Afrika-project dat we ooit uitvoerden (een concert dat helemaal bestond uit Afrikaanse liederen). En wat te denken over de 13 jaar lange ‘gladiolenactie’ (zelf in het veld gladiolen snijden, daarna bossen maken -uiteraard onder luid gezang- en rond de kermis van Horn deur aan deur verkopen). Ans noemt nog het uitstapje naar Den Bosch met een optreden in de St. Janskathedraal. En ook het kerstconcert in 2022 met Veronika vinden ze allebei een hoogtepunt.
Gevraagd naar nummers die ze héél graag hebben gezongen of nog steeds zingen, noemen ze natuurlijk weer The love of a friend en de Bohemian Rhapsody, maar ook de Missa Brevis van Haydn. Annemie denkt nog aan de Berçeuse, aan Dirait-on, aan de Halleluja van Händel en aan zooo veel meer! Ans denkt aan Avond, aan de Pie Jesu - die Annemie met Noor zong -, oh, en allebei aan les Misérables etc, etc.
Over de toekomst van Animato heeft Ans niet zo’n duidelijk beeld. Ze hoopt dat we nog lang en met veel plezier samen mogen blijven zingen. Annemie denkt dat de hogere leeftijd van veel leden ná 23 november voor keuzes gaat zorgen, misschien in repertoire en werkwijze, of anders in keuzes die de leden zelf maken. Jongere leden, laat staan jonge, aantrekken lijkt haar niet heel kansrijk. Ze hoopt dat we samen de juiste keuzes durven maken en dat we daarbij de warme aandacht voor elkaar blijven opbrengen, wanneer dat ook maar nodig is.
Na deze mooie woorden over onze toekomst zeggen we dank voor het boeiende gesprek. Het wordt tijd dat we ons gaan opfrissen. Wat een mottigheid deze dagen! Binnenkort beginnen de repetities weer: de voorbereidingen voor het jubileumconcert op 23 november in de Postkoets gaan de laatste fase in. We willen er dus FRIS tegenaan gaan!
Ivonne Plagge en Paul van Dooren
