Dit jaar bestaat gemengd zangkoor ANIMATO 35 jaar. Dat zevende lustrum wordt natuurlijk uitbundig gevierd. Iedereen in Horn (en omstreken!) die Animato een beetje kent, weet dat het koor zo’n mijlpaal niet zomaar ongemerkt voorbij laat gaan. Er komen tal van activiteiten aan, het hoogtepunt vindt plaats op 23 november in een sprankelend jubileumconcert onder de titel “ZOEA GEIT DET”.
Bij zo’n titel komt al gauw de vraag boven: Hoe gaat dat dan? Een koor oprichten en nog ‘levend’ of beter ‘levendig’ houden ook? Hoe begint zoiets en hoe gaat dat verder? Dat willen we graag te weten komen aan de hand van de verhalen van leden. Dit artikel is dan ook de start van een reeks die we de komende tijd gaan maken.
Om te beginnen, gingen we op bezoek bij de twee initiatiefneemsters van Animato, die nog steeds enthousiast lid zijn. We stellen ze graag aan jullie voor.
Naam: Mia Theunissen
Leeftijd: 75 jaar
Al 52 jaar getrouwd met Peter.
Kinderen: 2 dochters (Audrey en Astrid)
Woonplaats: Horn
Lid sinds 1989.
Naam: Ans Schoemans
Leeftijd: 70 jaar
Al 51 jaar getrouwd met Sjaak
Kinderen: 1 dochter (Susan)
Woonplaats: Horn
Lid sinds 1989.
In de gezellige woonkamer van de familie Schoemans treffen we de beide jubilaressen in opperbeste stemming aan: Ans Schoemans en Mia Theunissen, beiden zeventigers, bezig aan meer dan gouden huwelijksjaren, voorzien van dochters en zogezegd genietend van de nazomerdagen van hun leven.
35 jaar geleden waren hun dochters bevriend met elkaar en zo ontmoetten de ouders elkaar ook. Al snel kwamen de moeders aan de praat over een nieuwe hobby die ze zochten. Ze bleken beiden graag te zingen en het leek hun dan ook leuk om een koortje op te richten. Ze plaatsten een advertentie in ’t Blaedje. Daar reageerden Annie Claessen, Rietje Engelen, Ied Joosten en Noor Vries op. Al gauw sloten ook Riny Jentjens en Agnes Clout aan. Zij kwamen voor het eerst in ’t Dörpshoes bij elkaar in mei 1989, zongen daar samen een paar liedjes (De uil zat in de olmen, Waar in ’t bronsgroen eikenhout en zo) en ze adverteerden nog wat vaker om ook mannen te interesseren. Ze hadden namelijk een gemengd koor voor ogen. Dat lukte! De eerste mannen die ‘erbij gesleept werden’ waren de partners van Rietje, Riny en Ans, respectievelijk Wiel, Lei en Sjaak. Daar kwamen vervolgens Ton Hendrix en Ton Pannebakker nog bij. Zo hadden ze al snel 15 leden bij elkaar. De veel jongere Sylvia Berghs bleek bereid het hele stel te leren samen-zingen en zij bracht Jean Pierre Steyvers mee, die wel de vaste pianobegeleider wilde zijn. Top!
De naam ANIMATO is bewust gekozen vanwege de betekenis (enthousiast, plezier, bezield). Wat men samen over de toekomst dacht, was toen onbelangrijk, áls ze maar lekker samen- vrouwen en mannen dus- met een heel gevarieerd repertoire konden zingen. Ze gingen ervoor en plezier hebben was het allerbelangrijkste! ‘Zo belangrijk dat het uiteindelijk ook in de statuten van het koor terecht kwam als primair doel’, zo legt Ans uit.
Op 1 juli 1990 vond het eerste optreden plaats, samen met harmonie Beatrix, in de Hornerhof; meteen groot succes. Kort daarna organiseerde de groep een gezellige braderie. Ook weer een succes, met als resultaat: nieuwe leden stroomden toe en al meteen kon je spreken van een echt ‘koor’. Na bijna 3 jaar waren er al tegen de 50 leden! Daarna kwam de Animato-karavaan op gang. ‘O, wat hebben we veel samen meegemaakt, en waar zijn we niet allemaal geweest. In heel Limburg hebben we opgetreden, in Brabant (in de St. Jan in Den Bosch!), herhaaldelijk in Duitsland, in Emmerich, Keulen, Monschau en verder de Eifel in. Heej, België ontbreekt nog!
Onze jubileumconcerten waren telkens hoogtepunten, maar ook de Molenfeesten van lang geleden, en de Graafschapsfeesten bij het kasteel’. Ans noemt als hoogtepunten de Missa Brevis van Haydn, de Pie Jesu die Annemie en Noor samen zongen en het kerstconcert in 2022. Een algemeen hoogtepunt is er, vindt Mia, als je merkt dat iedereen in het koor een lied heel graag zingt. Dat raakt je hart.
Mia is nog steeds ondersteboven van het optreden van het koor bij haar 50-jarige bruiloft, toen we natuurlijk ook ‘The love of a friend’ zongen en vooral ook ‘Weit weit weg’!
Ze hebben nog meer ‘lievelingsnummers: Mia: ‘Bohemian Rhapsody’, ’Dirait-on’ en op dit moment: ’Amigos para siempre’. Ans kiest voor ‘Love of a friend’, ‘May it be’ en vooral voor het ‘Halleluja’ van Händel.
Samen kiezen ze ‘The love of a friend’ als zo’n beetje het lijflied van het koor. Een lied dat het koor op mooie maar ook op verdrietige momenten heeft gezongen. ‘Want het koor heeft ook afscheid moeten nemen van een aantal zeer geliefde leden. En dan staan we er samen om verdriet te delen’, weten Ans en Mia maar al te goed.
Hoe kijken jullie terug op al die jaren met Animato?
Ze denken even na; dan Ans: ‘We begonnen vooral met veel enthousiasme en plezier. Dat hebben we nog steeds, maar het koor is ambitieuzer geworden. Dat is eigenlijk ook vanzelfsprekend als je als koor door ontwikkelt. Maar we moeten het plezier niet uit het oog verliezen. We worden ouder met z’n allen en dat merk je, daar moeten we rekening mee houden. Vooral dan, is plezier het allerbelangrijkste! En we moeten ook ons best doen om jongeren binnen te halen, ook met een aantrekkelijk repertoire. Dat blijkt trouwens best goed te lukken.
Mia vult aan: ‘Als we maar nummers blijven zingen die ons raken, waar het hart van open gaat, dan komt het helemaal goed’.
Zolang Animato het koor blijft van plezier in zingen, samenzijn en vriendschappen maken, blijven Ans en Mia graag lid. ‘Animato voelt een beetje als familie’ vertelt Ans. ‘Dat is rijkdom en daar ben ik trots op’. Mia vult aan dat Animato voor haar betekent: vriendschappen, samen plezier maken en nieuwe mensen leren kennen. Het koor is in zekere zin toch ook hun kind; dat laat je nooit in de steek, daar doe je alles voor.
Dank jullie wel, Ans en Mia, merci ook voor de koffie en de vlaai.
En tot woensdag als we weer samen Animato zijn, in ons vertrouwde repetitielokaal de Postkoets.
Zoea geit det!
Ivonne Plagge en Paul van Dooren
